دلنوشته

به بهانه اردوهای راهیان نور بسیج دانش آموزی

تیک تاک ِ ساعت با تپش های قلبت ، هر دو ،لحظه های انتظار را

به رُخَ ت میکشند..

بار ِ سفر بسته و مهیــای رفتنی . . .

سربند و چفیه... قرآن و سجاده ی جیبی ...

لباس خاکــی... همراه ِ رزمندهای قدیمی...




وقتِ سوار شدن ِ اتوبوس انگار یک چیزی گوشه ی دلت را گــرفته...

جای یک اتوبوس ِ گل آلــود با نوای

« ای لشکر صاحب زمان آماده باش ، آماده باش » ... خالی بود..

نگــاه به چهره هایشان آدم را یاد ِ همانهایی می اندازد که گاه گاهی

منـوّر میکند لحظه های دلتنگی مان را...

بعضی از چهره ها برایم آشناست...

مهربان.. صمیمی ..

با اخلاص و در عین حال بسیار متین و با وقار... دُرُست مثل ِ گذشته ها ...

با صلواتی به روح ِ پیر و مرادشان خمینی.ره. و یاران ِ شهیدشان حرکت کــردیم...

در بین ِ راه گاهی از خاطــراتشان میگفتتند . . .

از عملیاتهای دشمن...از تک و پاتک هـــا ... از فرمانده هانِ شهید . . .

از احمد کاظمی.. و گــاهی گریزی میزدند به خاطرات ِ شلمچه و اروند و کارون...





این سفر وقتی برایم شیرین تر شد که

فهمیدم پــدر ِ شهیدان موحد دانش " علی رضا و محمدرضا " علمــدار ِ کاروانمان است..




باز آمــــدم و در برابر عظمت ِ روح ِ بلندتـــان ، تمام قــد ایستادم ...

دست بر سینه ...سر فرود میآورم..

و سلام میـــدهم به ارواح ِ پاکتان : السـلام علیک یا انصار ابی عبدالله...

اینجا ، زمانی اینقدر ساکت و خاموش نبـــود . . .

اینجا ، جای جایش بوی عشق میدهــد... بوی عشق بازی...

پس کجا هستیـــد ای میزبانان ؟!

اینجا همیشه اینقدر ساکت و بی صداست ؟!

برخیزید و به استقبال ِ ما آئیـــد . . .

بیائید ببینید من بر ســـر ِ آن عهدی که با شما بسته ام ، همچنان ، مــانده ام ...

باز آمدم ... با همــان لباسهایم ...

هنوز تحویل ِ تدارکات نداده ام این لباسهای خاکی ام را . . .




آن روز که پا به پای شمـا میجنگیـدم ، باور نداشتم روزی قرار است

روایت کنـم رفتنتـان را . . .

آی شهـــدا !

به داد ِ ما برسید . . .

خـدا نکنـد در ایـن ویرانه ی خاکی ، ســـرمان گــرم ِ زنـــدگی شــــود . . .

نمـــی دانم چـــرا هر روز دلم از روز ِ قبل ، بیشتـــر شور میزند ... !!!

چند صباحــی ست ، دلــــــــــــــم آرام ندارد . . .

درک ِ مناطق ِ دزلی و دالانی و بوالحسن و ..... پیشکشم ! "حاج عمران" را درک

کنم ، هنــر کرده ام ...

اینجا هنوز آخرین وضوی عشق ِ شهید کاوه را به خاطر دارد...

شهید موحددانش را خوب میشناسد...



مدتها بود که دلم برای این میهمانی ، به انتظار نشسته بود !

خدایا ! کو آن بصیرت ِ عاشورایی ؟!

قرار نبود در کوچه پس کوچه های آلوده ی شهر ، رها شوم . . .

قراراین نبود که دنیازده شوم...

قرار این نبود که وصیت نامه هایشان را لای خشت-خشت ِ یادمانهایشان بگذارم..

چقدر سرگرم ِ کودک ِ درون ِ خویش شده ام و غافل ماندم از شناسنامه ای که

با دست بردن به تاریخ ِ تولدشان آنها را به خـــــــــــــدا رساند . .

نمیدانم در این جبهه ی جنگ ِ نرم ، از اُسرا و مفقودین ِ دنیازده خواهم بــود ، یا

"شهیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد" میشــوم ؟!!!

خ - و  بر گرفته از سایت

  http://rahianenoor.com/vdcf.xd0iw6dym4ka.6iwgz7wy7q.html