از خاک به خاک از نور به نور

از خاک به خاک ، از نور به نور

از خود که بگذری و با قافله ای که راهی سرزمینی که سرزمین نور می خوانندش رهسپار شوی آنگاه تو هم از یاران قافله راهیان نور شده ای. اما آنان که با این قافله رهسپارند چهار دسته می شوند دسته اول جز خاک و گرد و غبار و چند ساختمان که یادمان می گویندشان چیزی نمی بینند و از خواب غفلت بیدار نمی شوند و همان صم بکم عمی هستند که البته تعدادشان اندک است. دسته دوم کسانی هستند که آتش عشقی از این سرزمین که در دلشان بوده با واقعیاتی که در آن می بینند همخوانی ندارد و همچون وصال عشق های زمینی سرد شده و نسبت به آن بی اعتنا می شوند. و دسته سوم آنانند که در اولین نگاه تلنگری خورده و شعله ای در دلشان سر به فلک می کشد و جگرشان می سوزد و قدم در راهی می گذارند که شهداء می خواهند اما دسته چهارم آنانند که یک گام از همه جلوترند از اول با شعله های آتش عشق و جگرسوزی زاده شده اند و آرزوی شهادت رنگینی سفره دلشان است. در خاک این سرزمین و گردوغبار آن چیزی به چشم می بینند که چشم کمتر بیننده ای بدان روشن است ، صدایی می شنوند که سال هاست گوش فلک را کر کرده است. دو دسته اول که خود را گم کرده اند و جز خاک و گردوغبار چیزی نمی بینند قلبشان سخت است و شهداء دعایشان می کنند که به راه حق برگرددند. و دو دسته دوم که دوستان شهداء هستند در تمام زندگی شان با یاد و نور شهداء مأنوسند و قطعاً اهل یقین ، اهل بهشت و در کنار شهداء خواهند بود.